Het laatste verhaal

Vanmorgen staan we om 07.30 op. Vandaag vertrekt Solo weer richting Nsoatre. Om 08.00 hebben we nog een laatste ontbijt en dan is het tijd om afscheid te nemen van Solo. Wat zijn we blij en dankbaar voor alles wat hij voor ons heeft gedaan. We bedanken hem voor de onwijs mooie tijd die we hebben gehad in Nsoatre, en vertellen veel bewondering voor hem en het werk wat hij doet te hebben. We hopen elkaar weer terug te zien.

En dan nemen wij ook afscheid van jullie allemaal! We bedanken jullie voor het lezen van onze reisverhalen. We hebben erg genoten van alle reacties op de verhalen.

We zijn blij dat we het volgehouden hebben om dagelijks iets te schrijven.Wij genieten deze laatste dagen aan het prachtige Anomabo strand. En komen bij van alles wat we in de afgelopen 3 maanden hebben meegemaakt.

We hopen iedereen in goede gezondheid weer te kunnen zien in Nederland.

Dank jullie wel!Bye Bye

Afscheid en vertrek

Om 06.00 gaat de wekker. Beide hebben we nauwelijks geslapen omdat het vertrek uit Nsoatre, bij de lieve kinderen waar we 3 maanden bij mochten zijn ons bezig hield. Na de laatste spullen bij elkaar te hebben gepakt, proberen we het ontbijt te eten. Allebei krijgen we nauwelijks een hap door onze keel, dus besluiten we broodjes mee te nemen voor onderweg. Dan doen wij de deur van het verblijf achter ons dicht. BAH! We gaan meteen met bagage en al naar de kinderen. Dan nemen we één voor één afscheid van Joseph, Sarah, Clement, Benson, Martha, George, Gideon, Rachael, Hannah, Mercy, Amanda, Saartje en Lisa. Van groot naar klein, 13 hele bijzondere kinderen.

Wat hebben we deze 3 maanden van ze mogen genieten. Zo bijzonder om te zien hoe ze met elkaar zijn. De jongens nemen de beschermende rol voor de meisjes in. En onderling nemen ze het voor elkaar op. Geweldig. Ze praten met elkaar, maken lol met elkaar, fantaseren, vertellen verhalen ( niet waar en waargebeurde ), spelen, maken huiswerk met elkaar etc.

Ook Juliet is er wanneer we afscheid nemen. Omdat we in Sunyani het vervoer naar Kumasi nemen, regelt Solo vanuit Nsoatre een taxi. Ondertussen nemen wij gebruik van de tijd die we hebben voor het afscheid met de kinderen. Het afscheid werd een erg emotioneel afscheid. Ook bij de kinderen viel het zwaar. Gelukkig voor de kinderen komen over 3 weken de volgende Nederlandse bezoekers Ad en Wendy. Zij hopen een paar weken te blijven. Solo heeft geregeld dat de taxi bij de uitgang van het terrein staan om de koffers te kunnen inladen. Seth en de jongens dragen onze koffers de taxi in en de meisjes en Juliet lopen mee. Dan gaat alles ineens heel snel. We geven iedereen met tranen in onze ogen nog een dikke knuffel, en stappen in de taxi. Solo gaat de hele weg tot Cape Coast met ons mee. Dan rijden we weg, en zien we de kinderen, Seth en Juliet bij de poort al zwaaiend staan. We zwaaien nog totdat we ze uit het zicht zijn verloren… We hopen ze ooit weer terug te zien.

Ook ons laatste ritje naar Sunyani voelt onwerkelijk. Gek hoe alles zo snel vertrouwd is geworden. In Sunyani aangekomen besluiten we i.p.v. de bus een tro-tro te nemen. Dit is een klein busje waar 13 passagiers in kunnen, maar waar er 14 ingestouwd werden. De tro-tro is sneller dan de bus, en omdat in de bus gewacht word totdat deze vol zit, leek dit een betere optie. Onze 5 bagagestukken werden en onder de banken geschoven en tegen de rugleuning van de laatste bank aangeduwd ( er was geen laat ruimte aanwezig ). Omdat de deuren niet dicht konden werd alles goed vast gebonden met touw. Pfff… als dat maar goed gaat. Wij proppen ons met z’n drieën op de achterbank. Nauwelijks beenruimte. Gelukkig na 3 uur rijden komen wij, en de bagage heelhuids aan in Kumasi. Van Kumasi nemen we de bus naar Cape Coast. Gelukkig was dit een comfortabelere rit. Onderweg stopt de bus een paar keer voor mensen die wat eten willen kopen. Vanuit de ramen in de bus wordt dit geregeld. We hebben best wel een beetje trek gekregen nu, dus eten we een gekookte maïskolf en kopen we een zakje water.

Na 4 uur rijden komen we aan in Cape Coast. We worden afgezet op een taxistation. Hier nemen we de taxi die ons naar Anomabo beach hotel brengt. Rond 17.00 komen we aan in Anomabo. Solo blijft hier ook een nachtje over. Morgenochtend vertrekt hij weer richting Nsoatre. Morgen wacht ons het volgende afscheid.Om 18.00 spreken we af om met z’n drieën te dineren. Tijdens het diner hebben we nog een heel gesprek met Solo over het werk wat hij opstartte. Hoe hij is begonnen met het opvangen van zwerfkinderen in een houten huis. Dat het aantal kinderen heel snel groeide tot wel 200 kinderen. Solo kon dit financieel niet meer dragen, hij zorgde namelijk voor de kleding en het eten voor de kinderen en gaf ook nog onderwijs. Nadat hij heel veel brieven naar verschillende instanties heeft geschreven, was alleen meneer Hammink die reageerde. Nu zijn we 16 jaar later en is er zoveel gedaan voor de gemeenschap. Verschillende klinieken zijn gebouwd. Zijn waterpompen geplaatst, scholen gebouwd en nog veel meer. Wat een prachtig werk. Werk waar je trots op kan zijn. Toch blijft financiële steun nodig. Kijk voor meer informatie opwww.kinderhulpghana.nl

9 mei Laatste dag met de lieve kinderen

0m 07.15 gaat de wekker! Tijd om eruit te gaan. Omdat het onze laatste dag met de kinderen is, willen we deze dan ook goed benutten. Na ons aangekleed te hebben bereidden we het ontbijt voor die we met de kinderen houden. Wij zorgen voor brood met jam en chocopasta. Georgina bereid de pap voor. Ieder krijgt een bord pap en 2 broodjes. De kinderen genieten van het speciale ontbijt, en wij genieten mee.
Vandaag is het alleen niet zoals alle andere dagen. We genieten zeker, maar ons aanstaande vertrek doet wat met ons. Ook zien we dit bij de kinderen. Ondanks alles gaan we er een leuke dag van maken.
Na het ontbijt stappen Solo en wij op de fiets om richting het grote stuk grond te gaan waar in de toekomst( 2014) de Senior High gebouwd gaat worden. De stichting kinderhulp Ghana heeft 9 hectare grond gekregen van de kerk in Nsoatre. Dit is echt fantastisch. Op dit stuk grond willen ze bamboe gaan verbouwen. In juni beginnen ze met het beplanten van de grond. Het duurt ongeveer 3 jaar voordat de bamboe goed is voor de verkoop. Het is de bedoeling dat de leerlingen van de Senior High hier een soort van agrarische opleiding krijgen.
Als we weer terug zijn is het tijd voor de grote schoonmaak van het gastenverblijf. Juliet; de schat komt ons hierbij helpen. Het is een groot huis, dus zijn we blij met de hulp die we krijgen. Als het eerste deel van de vloer gedweild is, is het tijd voor de lunch met de kinderen. Dat is mooi, want dan kan het gelijk goed drogen.
Bruine rijst met bonen, en een saus van tomaten, makreel, ui en rode peper. Heerlijk! Dat heerlijke eten wat Juliet maakt, moeten we helaas ook missen. Gelukkig hebben we goed de kunst afgekeken, dus kunnen wij thuis ook een poging wagen.
Na de lunch gaan wij weer verder met het schoonmaken van ons huis. Net als we beginnen met het voorbereiden van het avondeten komt de man van Juliet naar ons toe. Hij wil graag met ons bidden voordat wij vertrekken. Eerst leest hij een stukje uit de bijbel, hij benadrukt het stukje over de bewaring die we de afgelopen tijd hebben gehad. We zijn niet ziek geweest en er zijn geen erge dingen gebeurd. Daar mogen we inderdaad wel bij stilstaan. Gods bewaring die we de afgelopen 3 maanden hebben gehad. Nadat hij gebeden heeft nemen we afscheid van hem. We houden contact via de mail.
Na onze laatste groenten te hebben verwerkt in een roerbak met ei, eten we een heerlijk omelet op een broodje.
Dan is het tijd voor de avondsluiting, vanavond wel een hele speciale want het is de laatste. Het besef moet nog komen. Vanavond hebben we voor de kinderen een chocolade biscuit reep en een ijsje. Ook krijgen ze allemaal een persoonlijke kaart. Juliet was speciaal voor de laatste avondsluiting gekomen. Dan geven we Solo en Seth de bedankjes. Voor beide hebben we een usb stick met een heleboel foto’s tijdens ons verblijf, van de kinderen, de activiteiten en nog veel meer. Ook staat er een persoonlijke brief op. Dan komt Solo met een hele leuke verrassing. Wij krijgen namelijk een polo shirt met het logo van heart for children foundation. Hier zijn wij ontzettend blij mee. Dit is een mooi aandenken aan ons bijzondere verblijf. Dan trakteert Solo ook nog op heerlijke watermeloen. Smullen. Als laatste maken wij nog een foto met iedereen, dat wil zeggen, de kinderen, Seth, Solo, Juliet, Georgina en ons. Gauw is er iemand geregeld om deze foto te maken.
Als we dan lekker met de kinderen aan het zingen zijn zien we opeens vanuit het donker 2 schimmen van personen aan komen lopen. Als we zien wie het zijn, zijn wij erg verrast. Het zijn namelijk; Regina met Christian en Clement die als verrassing nog kwamen om ons gedag te zeggen. Ze komen gezellig mee naar ons huis, waar we ze alleen een zakje water en een biscuitje konden aanbieden. Regina en Solo lieten ons het album van hun trouwdag 3 jaar geleden zien. Super leuk. Dan nemen we afscheid van Regina, Christian en Clement. We drinken in stilte nog een glas water en maken ons met een verdrietig gevoel klaar voor de nacht. We zetten de wekker voor morgen om 06.00. We gaan maar een poging doen om te slapen. Welterusten!

8 mei

Om 07.30 gaat de wekker. Het is woensdag. Dit betekent ons één na laatste afscheid. Vandaag werken we voor het laatst in de kliniek. Het voelt zo ontzettend raar om weg te gaan van alles en iedereen. We kunnen er nog niet echt aan geloven dat dit straks echt allemaal voorbij is.
Als we naar de kliniek lopen worden we halverwege gegroet door een verpleegkundige van de kliniek die in de taxi zit. Ze vraagt of we een lift willen. Als we afgezet worden bij de kliniek beginnen we eerst met het klaarzetten van de spullen. Dan roepen we de eerste patiënt. We werken zoals gewoonlijk de wachtkamer weer “leeg”.
Omdat we zekerheid willen dat de spullen die vanuit Nederland meegenomen zijn ook echt gebruikt worden, sorteren wij het meeste wondmateriaal en stoppen deze in bakjes met een beschrijving waarvoor het is. Daarna roepen we de verpleegkundigen die er zijn om uitleg te geven wat waarvoor gebruikt moet worden. Ze bedanken ons hartelijk. Dan gaan we naar de douches en de toiletten. Ze waren nu bezig met de kozijnen te plaatsen waar de deuren moeten komen. Nog wat foto’s gemaakt. Morgen is onze laatste kans om foto’s te maken. Super dat de watervoorziening gerealiseerd kan worden van het sponsorgeld. Het personeel van de kraamkliniek en de gezondheidskliniek zijn er zo ontzettend blij mee. Dan is het tijd om afscheid te nemen van de dokter en mw. Zitgraag. We bedanken ze hartelijk voor de mogelijkheid die we hebben gekregen om 3 maanden een handje te mogen helpen in de kliniek. De dokter zegt het erg jammer te vinden dat we gaan, en vraagt dan ook meteen wanneer we weer terug komen. Tja… dat is een lastige vraag. Maar we hopen dat we ooit nog de kans krijgen om terug te gaan. Waarschijnlijk geen 3 maanden dan. Maar een maand zou fantastisch zijn. Zo, nog even een foto, en dan door naar de rest van het personeel. Met sommige wisselen we nog de facebook adressen en telefoonnummers uit. Dan is de tijd toch echt aangebroken. We hebben een ontzettend leuke tijd gehad, en hebben in de 3 maanden veel gezien en beleefd in de kliniek. Ook hebben we een leuke tijd gehad met het personeel. We zijn er erg dankbaar voor.
Op de terugweg naar huis kopen we nog brood en water. Dit keer wat meer brood. We hebben morgen namelijk om 08.00 uur een ontbijt voor 17 personen? en wij zorgen voor brood met choco pasta en Jam. (de kinderen weten het nog niet).
Dan is het tijd voor de lunch met de kinderen. Yam met een groene saus met vis.
Na het eten genieten we nog lekker van een mango ( nu het nog kan )
De middag heerlijk bij de kinderen geweest. Tafeltennis, kletsen, haren doen en knutselen etc. Heerlijke middag dus!
Om 17.00 eten we het avondeten ook met de kinderen. Witte rijst met een saus van Tomaten en makreel. Erg lekker! Zelf Bertine, die niet zo een visliefhebster is vond het erg lekker.
Om 19.00 naar de kinderen voor de dagafsluiting. Na de dagafsluiting is het weer tijd voor het spelen van taxichauffeurtje. Van taxichauffeurtje gaan we over naar het spelen van doktertje, want in de auto werd er iemand niet goed. Dus wordt het EHBO koffertje erbij gehaald. Wat een feest! We controleerde de temperatuur, de bloeddruk, we gaven infuus en injecties etc. De genoten onwijs. We hebben ontzettend veel gelachen. Kostbare momenten.
En dan krijgen we een tas vol met mango’s. Opnieuw. Dat wordt vanavond maar eens lekker smikkelen.
Wij genieten nog na van deze dag en zoeken ons bed op. Morgen gaat weer vroeg de wekker en hebben een druk dag programma voor de boeg. Slaap lekker

7 mei

Ook vanmorgen weer heerlijk geslapen tot een uur of 09.00. Na het ontbijt gaan we naar de kinderen om foto’s te maken. De meiden staan er nu allemaal 1 voor 1 op met ons. Nu alleen de jongens nog. We besluiten om zelf te lunchen omdat we laat hebben ontbeten en nog soep over hadden van gisteren. Na de lunch vertrekken we voor de laatste keer naar Sunyani. Onze favoriete taxichauffeur brengt ons naar Sunyani, heerlijk om lekker ontspannen in een taxi te kunnen zitten. Bij de meeste taxi’s zitten we er zowat met ‘geknepen billen’ in. Dit omdat de taxi’s gevaarlijk rijden, of dat de taxi’s bijna uit elkaar vallen. Na heerlijk over de markt te hebben gelopen en de laatste inkopen te hebben gedaan, lopen we weer terug naar het taxiplatform. Hier kopen we nog een ijsje en gaan we weer richting Nsoatre. Rond 16uur zijn we weer terug. Dan bereidden we het avondeten alvast voor. Onze eigengemaakte nasi. Heerlijk! Met lekker veel groenten erin. We laten Juliet nog even proeven. Gelukkig! Ze is er helemaal fan van. Leuk om te zien dat ze ons eten ook lekker vind.
Na het avondeten maken we een begin met het inpakken van de kleding. Het komt nu echt heeeeeel dichtbij. We sorteren de kleding die we hier achterlaten, wat we nodig hebben voor Cape Coast (Anomabo) en wat gewoon weer mee terug moet. Nadat onze koffers voor het grootste gedeelte zijn ingepakt, douchen we en gaan we naar de dagafsluiting. Dan bellen we Opa, die momenteel in Noorwegen zit om hem wel een heel speciale felicitatie te geven voor zijn verjaardag. Met z’n alle zingen ,trommelen we voor hem het “ Happy Birthday lied “( 3 coupletten) door de telefoon. Geweldig moet dat zijn geweest om zo'n speciaal telefoontje te krijgen. Na de dagafsluiting maken de jongens van stoelen en houtjes hun eigen taxi’s en spelen ze de taxi chauffeurs op het taxiplatform . Wij spelen heerlijk met ze mee. Allemaal gebruiken we onze eigen fantasie. We stappen dan ook gelijk in. De meiden doen ook mee. Zo werden we gebracht in Accra, Cape coast, Kumasi, Sunyani , Nsoatre en Berekum. Geweldig! Weer heerlijk genoten. Wat een improvisatie van de jongens. We betalen ze met stenen. Wat is het heerlijk om weer even lekker kind te zijn. Omdat we zo in het spel zaten, schrokken we van de tijd. Snel de kleintjes naar bed brengen maar! Hierna gaan wij ook terug en genieten nog na van deze dag. Welterusten

6 mei

Vanmorgen lieten wij ons wakker maken door onze biologische klok. Rond 9uur opgestaan en ontbeten. Vandaag zijn we al begonnen met het schoonmaken van 2 kamers en badkamers. Hierna hebben we een wasje gedaan en de speelgoedkast opgeruimd. Ook hebben we alvast de brieven geschreven die we de kinderen willen geven bij ons aanstaande vertrek. En dan is het tijd voor de lunch met de kinderen. Yam en een sausje van groeten. Na de lunch gaan doen wij nog wat boodschapjes, en lopen we gelijk even langs de kliniek om te kijken naar de bouw. Uiteraard maken we ook foto’s. Helaas is er niet veel meer gebeurd na de laatste keer. We vragen ons dan ook af of het klaar is als we vertrekken. Als we weer terug zijn op het terrein lopen we langs de Dining hall, waar nu ook flink verbouwd word. Hier is al van 1 gedeelte het dak vernieuwd en er hangen nu ook ventilatoren. Ook zijn er nu aansluitingen voor het licht.
Op het terrein gaat er ook een voetbalveld komen voor de jongens. De grond is er al. SUPER! Ze houden zo ontzettend van voetballen. Vaak vinden de jongens het voetballen belangrijker dan de lunch, en slaan ze deze gewoon over.
Na de dagafsluiting nog heerlijk een potje getafeltennist. De jongens worden er steeds beter in. Ook Solo deed een potje mee. De dag hebben wij afgesloten door een filmpje te kijken. Dan is de dag weer om. Wij zoeken ons bed op! Welterusten

4 en 5 mei

Zaterdag:
Vanmorgen staan we vroeg op. Met Clement spreken we af om ongeveer 10 uur in Sunyani te zijn. Als we om 09.30 richting de taxi lopen bellen we Clement om te zeggen dat we onderweg zijn. Dit bleek toch ietsepietsie te vroeg. Clement belt naar Alex die ons op zou halen in Sunyani. Alex bleek toch nog druk te zijn, dus gaan we met de taxi naar Regina’s huis waar Clement heel dichtbij woont.
Solo is hier ook het weekend. Ondertussen is Clement druk aan het telefoneren met Alex om te vragen naar de tijd dat hij zou kunnen komen. Helaas ging hij het niet redden. Hij moest rijden op een bruiloft. Dit wisten we al, maar hij vertelde dat hij hier om 10.00 klaar mee was. Wat niet het geval bleek te zijn. Kan gebeuren. We vragen aan Solo en Clement of er nog andere mogelijkheden zijn om in Boabeng- fiema te komen. Gelukkig zijn deze er. Solo rijdt Clement en ons naar een zijstraat van de taxiplatform in Sunyani. Hier staan veel taxi’s die naar allerlei plaatjes gaan. De kofferbak wordt geladen met een grote mand vol gedroogde vis. Hierna stappen wij in. Heerlijk, een rit van ruim 3 uur met de geur van vis… Bah!
Volgens de kaart zou deze rit korter moeten zijn dan Kintampo ( de watervallen), Maar omdat we eerst een tussenstop hebben voor het droppen van de vis, en door de slechte wegen die naar Boabeng- fiema leiden is dit niet het geval.
Rond 16.00 komen we aan in Boabeng- fiema. We stoppen bij een huisje waar we de gids ontmoeten en de entree betalen. We merken dat de gids vaker Nederlanders heeft om rond te leiden, want hij vraagt in onze taal of we ’aapjes komen kijken’. Dan stappen we met de gids terug in de taxi en brengt hij ons naar de plek waar de apen komen. De taxichauffeur gaat gezellig met ons mee. Midden in een dorpje stappen we uit de auto en horen we de bomen al ritselen; er springen 2 aapjes op de motorkap. Een bewoner van het dorpje komt met een mand vol bananen op haar hoofd naar ons toe. We kopen 2 trosjes. We breken steeds een stukje af en verstoppen deze in onze handpalm. Het aapje die er het eerste is krijgt met zijn pootjes onze hand open en pakt snel zijn traktatie eruit. Geweldig! Dan gaan we de forest in, wat ontzettend mooi. Ook hier komen we veel apen tegen. Ze leven in groepen. Elke groep heeft een eigen territorium. Dat is duidelijk te zien. Als een aap komt voor een stukje banaan, staan er opeens allemaal andere apen ‘heel boos’ naar die ene aap te kijken. Zo grappig om te zien. We komen bij een boom aan die hol is van binnen, vroeger stond hier een andere soort boom in, maar deze is verteerd. Nu is het een soort klim boom geworden. En ja dat willen wij wel proberen. Erg grappig om binnen in een boom te klimmen. Dan komen we aan bij een wel hele bijzondere boom. Deze is geplant in 1827 door mensen die vanuit Kumasi hier zijn neergestreken. Ze hebben deze boom geplant als aandenken dat ze hier hebben gewoond. Het is een hele brede, aparte boom. Moeilijk om te omschrijven. In de boom zitten ook allemaal kerven, de mensen haalden hier boom lijm uit. Er stond ook nog een boom naast die de vorm had van een giraf. Erg grappig. Er leven hier 2 soorten apen. De ene soort is heel verlegen, en komt niet naar beneden om eten uit je handen te halen, maar de andere soort is totaal niet verlegen. Deze apen komen iedere dag rond etenstijd naar de huizen van de mensen om daar het eten te stelen.
Na heerlijk rondgelopen te hebben is het weer tijd om terug te gaan. De taxichauffeur brengt ons naar een plaatsje waar we een andere taxi nemen naar de volgende plaats. Vanuit daar moeten we weer een andere taxi nemen richting Sunyani. Na een poosje te hebben gewacht komt er een luxe auto en stopt en vraagt of we mee willen rijden naar Sunyani. Hier zeggen we geen nee tegen. Inmiddels is het donker. Hier is het dan ook echt donker, je ziet echt niks voor ogen. Best gevaarlijk rijden. Maar we zijn heelhuids aangekomen in Sunyani. De man van de auto wilde geen vergoeding hebben, dus bedanken we de man hartelijk. Vanuit Sunyani nemen wij alleen een taxi terug naar Nsoatre. Solo heeft de jongens gebeld dat zij ons komen ophalen bij het taxiplatform. En jawel daar staan ze keurig op ons te wachten. We worden weer keurig naar ons huis begeleid. Rond 21uur waren we thuis, we hadden nog geen avondeten op, dus besloten we eerst maar wat te gaan eten. Gelukkig hadden we nog de fried rice van Juliet over. Dit hebben we opgewarmd en hebben we weer heerlijk gegeten. Het was een lange dag, dus besluiten we vroeg naar ons bed te gaan.

Zondag:
Na heerlijk te hebben uitgeslapen nemen we een lekker ontbijt. We doen wat spelletjes in de ochtend, waarna het weer lunchtijd is. Na de lunch gaan we naar de kinderen waar we mee gaan springtouwen daarna gaan we krantenmeppertje en zakdoekje leggen doen. Erg leuke middag weer.
Na de dagafsluiting vinden de kinderen het tijd voor vechtpartijtjes. Kijken wie het sterkste is. Ook Bertine doet hieraan mee.
Na een ontspannende dag nemen we weer afscheid van de kinderen en gaan we weer terug naar ons huis. Na nog wat dingen te hebben voorbereid voor ons aankomende afscheid gaan we ons bed weer in. Tot morgen.

3 mei

Na lekker te hebben geslapen, een stevig ontbijt en onze spullen bij elkaar te hebben geraapt trekken wij de deur achter ons dicht, en lopen wij richting de kliniek. Vandaag onze laatste vrijdag in Nsoatre… althans, er volgt er nog een, maar dat is de dag van ons vertrek. We proberen er zo min mogelijk aan te denken, maar het is nu eenmaal de harde werkelijkheid. Wat zullen we alles en iedereen missen! Vooral de kinderen… Omdat we dus ook de wekelijkse markt niet meer meemaken, nemen we foto’s van de weg naar de kliniek. We lopen altijd over de markt naar het werk. Als we aankomen bij de kliniek groeten we de patiënten in de wachtkamer en lopen we door naar de wondpoli. Dit keer was er al een verpleegkundige gestart. Toen ze ons zag liet ze het werk aan ons over en hebben wij de patiënten geholpen. Als we geen patiënten meer hebben, besluiten wij om naar de vitale functies te gaan. Het is hier ontzettend druk en er was maar één verpleegkundige aanwezig. Dus onze hulp kon ze goed gebruiken.

Als we ongeveer een uurtje bezig zijn, komt er een man met een meisje in zijn armen aangerend. Omdat eerst onze blik naar het meisje ging zagen we het niet meteen; maar de man is onze bekende Kofi ( de werkman op het terrein). Hij vertelde dat hij vanmorgen zijn dochtertje in een soort epileptische toestand aantrof. Eerst was hij naar een privékliniek geweest. Hier had het meisje al een keer diazepam gekregen, bleek later. In de privékliniek vertelde ze dat hij met zijn dochtertje naar Berekum moest gaan( ongeveer 15 km van Nsoatre ) daar konden ze meer voor haar betekenen. Maar omdat Kofi de toestand van zijn kleine meisje niet vertrouwde besloot hij om eerst naar Nsoatre te gaan. Logisch, als je dochtertje in zo’n situatie verkeerd. Eerst besluiten we de dokter te halen. Hij gaf de opdracht om diazepam te geven. Het duurde erg lang voordat de verpleegkundige terug was en het middel toediende. 10 minuten later werkte het middel nog niet zoals het zou moeten werken. De dokter was, nadat hij verteld had wat er gegeven moest worden, gewoon weer aan het werk gegaan. De verpleegkundige ook. Ook moest het HB gehalte in het bloed gecontroleerd worden. Dit gebeurd normaal in het laboratorium zelf, maar omdat het meisje niet in deze toestand daar gebracht kon worden, loopt Nadine met Kofi mee naar het laboratorium om te vertellen dat ze naar het meisje moeten komen. De jongen leek geen haast te hebben, zei zo wel te komen. Na de ernst van de situatie uitgelegd te hebben kwam hij gelukkig gelijk met ons mee. De uitslag van de HB was er binnen een minuut. Het HB was veel te laag. Als we de uitslag van het HB hebben, gaan we naar de dokter om te vertellen dat de situatie nog niet verbetert is na het geven van de diazepam. Dan ziet hij op de brief van de privékliniek dat ze al eerder diazepam had gehad, ook stond achterop dat het meisje naar het ziekenhuis in Berekum was doorverwezen. De dokter was hier erg boos en onredelijk over en zei tegen Kofi dat hij hier niet had mogen komen. We stonden vol verbazing en ook wel onbegrip te luisteren. Hoe kon de dokter in zo een situatie nou zo harteloos reageren?! Kofi moest als een brugman praten om te vertellen waarom hij er voor gekozen had hierheen te komen. Hij vertelde bang te zijn dat zijn dochtertje het niet zou halen als hij het lange eind naar Berekum moest afleggen. De dokter ging gelukkig op een zachtere manier spreken, en vertelde dat ze alsnog naar Berekum moesten gaan, omdat het meisje bloedtransfusie nodig heeft. Dit kunnen ze hier niet doen. De reden waarom de toestand nog steeds niet verbeterd is, kwam waarschijnlijk door de te lage HB in het bloed, waardoor de diazepam niet goed opgenomen zou kunnen worden in het bloed. Dan neemt Kofi zijn kleine meisje in zijn armen en loopt naar buiten waar meer familie leden stonden. Wij lopen met hem mee. Dan kijken wij toe hoe hij achterop een scooter stapt met het meisje , meer dood als levend in zijn armen. Vreselijk!!! We vertellen hem dat het ons spijt dat we niks kunnen doen, en hopen/bidden dat hij veilig aankomt en dat alles goed mag komen met zijn dochtertje. Dan wordt de scooter gestart en rijden ze weg. Met een brok in onze keel lopen wij weer terug om ons werk te vervolgen. We zijn er erg van ontdaan.Wat moeten wij dankbaar zijn dat het in Nederland zo goed geregeld is in de zorg. Dat de dokters niet staken, dat we ambulances hebben die in alle gevallen met spoed komen, of je nu geld hebt of niet. Als we thuis aankomen leggen we Solo de situatie van de werkman uit. Hij had alleen gehoord dat hij met zijn dochtertje naar het ziekenhuis moest. We vragen Solo of hij het nummer van Kofi heeft zodat wij kunnen vragen hoe het nu is. Solo vertelt ons na gebeld te hebben dat ze veilig aan zijn gekomen in het ziekenhuis en dat het beter gaat met zijn dochtertje. We zijn blij en dankbaar met dit goede nieuws.

Na de lunch met de kinderen gaan wij met Solo naar Sunyani voor ons visum. Deze moest voor 4 dagen verlengt worden, omdat de Ghanese ambassade voor exact 3 maanden een visum afgeeft, en wij er net 4 dagen langer zitten. Als we aankomen zit er 5 man in een hokje van 3 bij 3. De ene zit op zijn facebook , de ander leest een krantje, terwijl weer een ander onderuitgezakt op zijn stoel zit. O, O, O wat wordt er hard gewerkt bij de immigratiedienst. Wij nemen plaats op een bankje terwijl een man onze papieren bekijkt. Dan stopt hij alle papieren tussen het paspoort en schrijft een papiertje uit wanneer we het paspoort met visum op kunnen halen. Dit ene stempeltje kost ons per persoon 80 cedis. Maar ach… niks aan te doen. Hierna gaan wij nog even Sunyani in voor wat boodschapjes. Ook lopen we nog even over de markt. We genieten er iedere keer van om hier overheen te lopen. Zal niet vaak meer gebeuren. Misschien wel de laatste keer?. Om 17.00 zijn we weer terug in Nsoatre. Als we het terrein oplopen, komen de jongens al aangerend om onze tassen te dragen. De Schatten! ?

Vanavond kook Solo voor ons. Heerlijke pasta met kip en een pittig sausje. Delicious! Na het eten zetten wij de stoelen weer klaar voor de film met de kinderen. Om 19.00 komen ze met grote glimlach naar binnen gestormd. Haha. Wat hebben ze weer genoten. En wij uiteraard ook. Naar een dag vol van belevenissen praten wij nog wat na en zoeken ons bed op. Morgen gaan we naar Boabeng fiema, aapjes kijken? Welterusten allemaal