Na lekker te hebben geslapen, een stevig ontbijt en onze spullen bij elkaar te hebben geraapt trekken wij de deur achter ons dicht, en lopen wij richting de kliniek. Vandaag onze laatste vrijdag in Nsoatre… althans, er volgt er nog een, maar dat is de dag van ons vertrek. We proberen er zo min mogelijk aan te denken, maar het is nu eenmaal de harde werkelijkheid. Wat zullen we alles en iedereen missen! Vooral de kinderen… Omdat we dus ook de wekelijkse markt niet meer meemaken, nemen we foto’s van de weg naar de kliniek. We lopen altijd over de markt naar het werk. Als we aankomen bij de kliniek groeten we de patiënten in de wachtkamer en lopen we door naar de wondpoli. Dit keer was er al een verpleegkundige gestart. Toen ze ons zag liet ze het werk aan ons over en hebben wij de patiënten geholpen. Als we geen patiënten meer hebben, besluiten wij om naar de vitale functies te gaan. Het is hier ontzettend druk en er was maar één verpleegkundige aanwezig. Dus onze hulp kon ze goed gebruiken.

Als we ongeveer een uurtje bezig zijn, komt er een man met een meisje in zijn armen aangerend. Omdat eerst onze blik naar het meisje ging zagen we het niet meteen; maar de man is onze bekende Kofi ( de werkman op het terrein). Hij vertelde dat hij vanmorgen zijn dochtertje in een soort epileptische toestand aantrof. Eerst was hij naar een privékliniek geweest. Hier had het meisje al een keer diazepam gekregen, bleek later. In de privékliniek vertelde ze dat hij met zijn dochtertje naar Berekum moest gaan( ongeveer 15 km van Nsoatre ) daar konden ze meer voor haar betekenen. Maar omdat Kofi de toestand van zijn kleine meisje niet vertrouwde besloot hij om eerst naar Nsoatre te gaan. Logisch, als je dochtertje in zo’n situatie verkeerd. Eerst besluiten we de dokter te halen. Hij gaf de opdracht om diazepam te geven. Het duurde erg lang voordat de verpleegkundige terug was en het middel toediende. 10 minuten later werkte het middel nog niet zoals het zou moeten werken. De dokter was, nadat hij verteld had wat er gegeven moest worden, gewoon weer aan het werk gegaan. De verpleegkundige ook. Ook moest het HB gehalte in het bloed gecontroleerd worden. Dit gebeurd normaal in het laboratorium zelf, maar omdat het meisje niet in deze toestand daar gebracht kon worden, loopt Nadine met Kofi mee naar het laboratorium om te vertellen dat ze naar het meisje moeten komen. De jongen leek geen haast te hebben, zei zo wel te komen. Na de ernst van de situatie uitgelegd te hebben kwam hij gelukkig gelijk met ons mee. De uitslag van de HB was er binnen een minuut. Het HB was veel te laag. Als we de uitslag van het HB hebben, gaan we naar de dokter om te vertellen dat de situatie nog niet verbetert is na het geven van de diazepam. Dan ziet hij op de brief van de privékliniek dat ze al eerder diazepam had gehad, ook stond achterop dat het meisje naar het ziekenhuis in Berekum was doorverwezen. De dokter was hier erg boos en onredelijk over en zei tegen Kofi dat hij hier niet had mogen komen. We stonden vol verbazing en ook wel onbegrip te luisteren. Hoe kon de dokter in zo een situatie nou zo harteloos reageren?! Kofi moest als een brugman praten om te vertellen waarom hij er voor gekozen had hierheen te komen. Hij vertelde bang te zijn dat zijn dochtertje het niet zou halen als hij het lange eind naar Berekum moest afleggen. De dokter ging gelukkig op een zachtere manier spreken, en vertelde dat ze alsnog naar Berekum moesten gaan, omdat het meisje bloedtransfusie nodig heeft. Dit kunnen ze hier niet doen. De reden waarom de toestand nog steeds niet verbeterd is, kwam waarschijnlijk door de te lage HB in het bloed, waardoor de diazepam niet goed opgenomen zou kunnen worden in het bloed. Dan neemt Kofi zijn kleine meisje in zijn armen en loopt naar buiten waar meer familie leden stonden. Wij lopen met hem mee. Dan kijken wij toe hoe hij achterop een scooter stapt met het meisje , meer dood als levend in zijn armen. Vreselijk!!! We vertellen hem dat het ons spijt dat we niks kunnen doen, en hopen/bidden dat hij veilig aankomt en dat alles goed mag komen met zijn dochtertje. Dan wordt de scooter gestart en rijden ze weg. Met een brok in onze keel lopen wij weer terug om ons werk te vervolgen. We zijn er erg van ontdaan.Wat moeten wij dankbaar zijn dat het in Nederland zo goed geregeld is in de zorg. Dat de dokters niet staken, dat we ambulances hebben die in alle gevallen met spoed komen, of je nu geld hebt of niet. Als we thuis aankomen leggen we Solo de situatie van de werkman uit. Hij had alleen gehoord dat hij met zijn dochtertje naar het ziekenhuis moest. We vragen Solo of hij het nummer van Kofi heeft zodat wij kunnen vragen hoe het nu is. Solo vertelt ons na gebeld te hebben dat ze veilig aan zijn gekomen in het ziekenhuis en dat het beter gaat met zijn dochtertje. We zijn blij en dankbaar met dit goede nieuws.

Na de lunch met de kinderen gaan wij met Solo naar Sunyani voor ons visum. Deze moest voor 4 dagen verlengt worden, omdat de Ghanese ambassade voor exact 3 maanden een visum afgeeft, en wij er net 4 dagen langer zitten. Als we aankomen zit er 5 man in een hokje van 3 bij 3. De ene zit op zijn facebook , de ander leest een krantje, terwijl weer een ander onderuitgezakt op zijn stoel zit. O, O, O wat wordt er hard gewerkt bij de immigratiedienst. Wij nemen plaats op een bankje terwijl een man onze papieren bekijkt. Dan stopt hij alle papieren tussen het paspoort en schrijft een papiertje uit wanneer we het paspoort met visum op kunnen halen. Dit ene stempeltje kost ons per persoon 80 cedis. Maar ach… niks aan te doen. Hierna gaan wij nog even Sunyani in voor wat boodschapjes. Ook lopen we nog even over de markt. We genieten er iedere keer van om hier overheen te lopen. Zal niet vaak meer gebeuren. Misschien wel de laatste keer?. Om 17.00 zijn we weer terug in Nsoatre. Als we het terrein oplopen, komen de jongens al aangerend om onze tassen te dragen. De Schatten! ?

Vanavond kook Solo voor ons. Heerlijke pasta met kip en een pittig sausje. Delicious! Na het eten zetten wij de stoelen weer klaar voor de film met de kinderen. Om 19.00 komen ze met grote glimlach naar binnen gestormd. Haha. Wat hebben ze weer genoten. En wij uiteraard ook. Naar een dag vol van belevenissen praten wij nog wat na en zoeken ons bed op. Morgen gaan we naar Boabeng fiema, aapjes kijken? Welterusten allemaal