Om 06.00 gaat de wekker. Beide hebben we nauwelijks geslapen omdat het vertrek uit Nsoatre, bij de lieve kinderen waar we 3 maanden bij mochten zijn ons bezig hield. Na de laatste spullen bij elkaar te hebben gepakt, proberen we het ontbijt te eten. Allebei krijgen we nauwelijks een hap door onze keel, dus besluiten we broodjes mee te nemen voor onderweg. Dan doen wij de deur van het verblijf achter ons dicht. BAH! We gaan meteen met bagage en al naar de kinderen. Dan nemen we één voor één afscheid van Joseph, Sarah, Clement, Benson, Martha, George, Gideon, Rachael, Hannah, Mercy, Amanda, Saartje en Lisa. Van groot naar klein, 13 hele bijzondere kinderen.

Wat hebben we deze 3 maanden van ze mogen genieten. Zo bijzonder om te zien hoe ze met elkaar zijn. De jongens nemen de beschermende rol voor de meisjes in. En onderling nemen ze het voor elkaar op. Geweldig. Ze praten met elkaar, maken lol met elkaar, fantaseren, vertellen verhalen ( niet waar en waargebeurde ), spelen, maken huiswerk met elkaar etc.

Ook Juliet is er wanneer we afscheid nemen. Omdat we in Sunyani het vervoer naar Kumasi nemen, regelt Solo vanuit Nsoatre een taxi. Ondertussen nemen wij gebruik van de tijd die we hebben voor het afscheid met de kinderen. Het afscheid werd een erg emotioneel afscheid. Ook bij de kinderen viel het zwaar. Gelukkig voor de kinderen komen over 3 weken de volgende Nederlandse bezoekers Ad en Wendy. Zij hopen een paar weken te blijven. Solo heeft geregeld dat de taxi bij de uitgang van het terrein staan om de koffers te kunnen inladen. Seth en de jongens dragen onze koffers de taxi in en de meisjes en Juliet lopen mee. Dan gaat alles ineens heel snel. We geven iedereen met tranen in onze ogen nog een dikke knuffel, en stappen in de taxi. Solo gaat de hele weg tot Cape Coast met ons mee. Dan rijden we weg, en zien we de kinderen, Seth en Juliet bij de poort al zwaaiend staan. We zwaaien nog totdat we ze uit het zicht zijn verloren… We hopen ze ooit weer terug te zien.

Ook ons laatste ritje naar Sunyani voelt onwerkelijk. Gek hoe alles zo snel vertrouwd is geworden. In Sunyani aangekomen besluiten we i.p.v. de bus een tro-tro te nemen. Dit is een klein busje waar 13 passagiers in kunnen, maar waar er 14 ingestouwd werden. De tro-tro is sneller dan de bus, en omdat in de bus gewacht word totdat deze vol zit, leek dit een betere optie. Onze 5 bagagestukken werden en onder de banken geschoven en tegen de rugleuning van de laatste bank aangeduwd ( er was geen laat ruimte aanwezig ). Omdat de deuren niet dicht konden werd alles goed vast gebonden met touw. Pfff… als dat maar goed gaat. Wij proppen ons met z’n drieën op de achterbank. Nauwelijks beenruimte. Gelukkig na 3 uur rijden komen wij, en de bagage heelhuids aan in Kumasi. Van Kumasi nemen we de bus naar Cape Coast. Gelukkig was dit een comfortabelere rit. Onderweg stopt de bus een paar keer voor mensen die wat eten willen kopen. Vanuit de ramen in de bus wordt dit geregeld. We hebben best wel een beetje trek gekregen nu, dus eten we een gekookte maïskolf en kopen we een zakje water.

Na 4 uur rijden komen we aan in Cape Coast. We worden afgezet op een taxistation. Hier nemen we de taxi die ons naar Anomabo beach hotel brengt. Rond 17.00 komen we aan in Anomabo. Solo blijft hier ook een nachtje over. Morgenochtend vertrekt hij weer richting Nsoatre. Morgen wacht ons het volgende afscheid.Om 18.00 spreken we af om met z’n drieën te dineren. Tijdens het diner hebben we nog een heel gesprek met Solo over het werk wat hij opstartte. Hoe hij is begonnen met het opvangen van zwerfkinderen in een houten huis. Dat het aantal kinderen heel snel groeide tot wel 200 kinderen. Solo kon dit financieel niet meer dragen, hij zorgde namelijk voor de kleding en het eten voor de kinderen en gaf ook nog onderwijs. Nadat hij heel veel brieven naar verschillende instanties heeft geschreven, was alleen meneer Hammink die reageerde. Nu zijn we 16 jaar later en is er zoveel gedaan voor de gemeenschap. Verschillende klinieken zijn gebouwd. Zijn waterpompen geplaatst, scholen gebouwd en nog veel meer. Wat een prachtig werk. Werk waar je trots op kan zijn. Toch blijft financiële steun nodig. Kijk voor meer informatie opwww.kinderhulpghana.nl